Við höldum áfram að segja söguna af Lucky Peterson….

Þrátt fyrir meint vandræði um og eftir 2003 lagði Lucky Peterson ekki árar í bát. árið 2004 gaf hann út plötu með föður sínum hjá JSP sem þeir nefndu If You Can‘t Fix IT. Peterson eldri lét gamlan draum rætast og átti sinn eigin blúsferil á síðasta áratug tuttugust aldarinnar og gaf út nokkrar plötur. Nú voru feðgar hér í annað sinn á ferð eftir rúm þrjátíu ár!

http://www.youtube.com/watch?v=0AZBryEO23o

Þrjú ár liðu þar til næsta plata kom út og nú aftur hjá JSP-forlaginu sem hefur greinilega haldið mikilli tryggð við Lucky Peterson. Platan hét Tete a Tete og kom út 2007. Nú var Lucky Peterson einn á ferð. Það er eins og feðgaplatan hafi skilað einhverju. Var það eins konar leit eftir hjálp að búa til hljómplötu með pabba gamla? Eins og allir vita felast gersemar lífsins í ástvinum okkar og umhyggju þeirra. Þegar syrtir í álinn leitum við til þeirra. Músikin tengdi þá feðga saman og kærleikann lifum við fremur en segja frá honum. Þegar fólk vinnur saman að tónlist getur það lifað kærleikann – rétt einsog þegar fjölskyldan fer saman á veiðar eða borðar saman jólamatinn. Lucky Peterson gaf nú út plötu 2009 hjá JSP ásamt eiginkonu sinni Tamara Peterson. Nafnið er krúttlegt…  Darling Forever.

http://www.youtube.com/watch?v=MBMe-sfNk40

Árið 2010 hlýtur Lucky Peterson að hafa náð traustum bata. Það ár gaf hann út tvær plötur og er heiti þeirra líkast til viðeigandi. JSP platan hét Heart of Pain. Heima í Bandaríkjunum hljóðritaði hann fyrir Dreyfus-fyrirtækið sem gefið hafði út Black Midnight Sun og fékk nýja platan heitið You Can Always Turn Around. Þessar plötur eru táknrænar fyrir endurkomu, endurreisn eða jafnvel sáluhjálp. Á köflum er undirtónninn trúarlegur.

You Can Always Turn Around er fantagóð plata. Í senn lágstemmd akústísk músík og kraftmikil. Hljómurinn einkar geðþekkur. Frakkar heiðra tónlistarmenn fyrir góðar plötur með Grand Prix du Disque á hverju ári og fékk Lucky Peterson verðlaun fyrir You Can Always Turn Around. Heima í Ameríku vakti platan líka athygli. Blues Foundation þar í landi stendur fyrir sínu Blues Music Award og var þessi skífa Petersons tilnefnd sem Best Acoustic Blues Album ársins. Francis Dreyfus lést rétt áður en platan kom út og þar með gaf Lucky Peterson ekki út fleiri plötur með þeim undir Dreyfus-merkjum.

Hljómurinn á You Can Always Turn Around nýtur sín ágætlega í blús Willie McTell Statesboro Blues….

Í viðtölum hefur Lucky Peterson talað fallega um konuna sína og þreytist ekki á því að þakka henni fyrir lífsbjörgina. Hann er jafnvígur á nánast alla tónlist. Á You Can Always Turn Around syngur hann Trouble eftir Ray LaMontagne. Í kvæðinu er það einmitt kona sem bjargar manninum. Ég er viðkvæmur fyrir svona söngvum og segja sumir að ég sé væminn!

Árið eftir að þessi frábæra plata You Can Always Turn Around kom út sendi Lucky Peterson frá sér enn eina plötuna hjá JSP-fyrirtækinu og geta menn velt fyrir sér skilaboðunum sem felast í titlinum – Every Second A Fool is Born. Þessi plata er fullkomin andstæða You Can Always Turn Around. Nú er það þungur karftablús með veinandi gítar á fullu blasti.

Nýjasta pródúktið er  Live At The 55 Arts Club Berlin. Blackbird Music gefur út og í pakkanum eru fimm diskar – tveir hljómdiskar og þrír mynddiskar! Þarna má sjá hvernig þau hjón Tamara og Lucky Peterson bera sig að þegar þau skemmta fólki.

Við megum eiga von á á skemmtilegum konsert á Blúshátíð Reykjavíkur! [Framhald]

Þriðjudaginn 23. mars koma fram á Blúshátíð Reykjavíkur hjónin Tamara og Lucky Peterson. Stendur þessi galdramaður á fimmtugu bráðum. Sagan hans er þó bæði löng og skrautleg. Þegar hún hefur verið rakin í grófum dráttum gæti ég trúað að flestir sem hafa dálæti á blús, sóli, rokkaróli, gospeli og jassi – einhverju af þessu eða öllu saman – geti varla beðið eftir því að skella sér í rauðu skóna og grænu buxurnar og storma niðrá Hótel Nordica þriðjudaginn fyrir páska. Svona til að létta okkur störfin verður þessi saga rakin í nokkrum bútum……

Lucky Peterson er fæddur Judge Kenneth Peterson þann 13. desember 1964 í Buffalo í New York fylki. Í blúskreðsum telst hann til ungra manna þó hann verði fimmtugur á næsta ári. Hann hefur gefið út meir en tuttugu hljómskífur sjálfur og leikið undir hjá öðrum á óteljandi plötum. Enda verið að í hvorki meira né minna en 45 ár…. 45 ár? Nei… þetta er ekki prentvilla. Lucky Peterson var nefnilega sannkallað undrabarn og sló í gegn 1969 aðeins fimm ára gamall.

Sú klisja er fremur leiðigjörn þegar talað er um að menn hafi blúsinn í blóðin eða séu fæddir með blúsinn. Einsog þetta er nú vitlaust þá liggur við að þetta eigi við Lucky Peterson.

James Peterson (1937-2010)

Maður er nefndur James Peterson fæddur í Alabama 1937 og var hann sonur blúsbúllueigenda. James flutti að heiman 14 ára með blúsinn úr búllu pabba síns í eyrum og hjarta og lagði af stað norður á bóginn. Hann keypti sér gítar og kenndi sjálfum sér að spila. Um miðjan sjötta áratuginn þegar hann hafði fest ráð sitt settist hann að í Buffalo í New York fylki og spilað soldið blús þar í sveitum með bandi sem félagarnir kölluðu Jesse James and the Outlaws. Stuttu eftir að Lucky Peterson fæddist festi James kaup á húsakosti þar sem hann setti upp Governors‘ Inn House of Blues. Á jarðhæðinni var blúsklúbbur og fjölskyldan bjó á hæðinni fyrir ofan.

Allir meistarar blústónlistarinnar spiluðu hjá James Peterson í Governor‘s Inn. Einn kosturinn við að spila á þessum stað var að vertinn sá til þess að allar græjur og hljóðfæri voru á staðnum. Og menn og konur gátu meira að segja komið einhesta því alltaf var hægt að bjarga undirleikurum. Frá blautu barnsbeini heyrði Lucky Peterson blúsinn uppí gegnum gólfjalirnar. Ekkert slorpakk þar á ferð né gaularar heldur sjálfur Muddy Waters, Jimmy Reed, Little Milton, Buddy Guy, Junior Wells, Koko Taylor og fjöldinn allur af minni og meiri spámönnum.

Lucky litli Peterson sniglaðist í kringum pabba sinn og músikfólkið frá því hann gat gengið og heillaðist af músíkinni og hljóðfærunum. Hann byrjað auðvitað að reyna að spila á trommur. Bara þriggja ára. Litlum drengjum þykir gaman að skapa hávaða með barsmíðum eins og allir vita. Einn af þeim sem kom til að spila á Governor‘s Inn var sá frægi Bill Doggett sem Honky Tonk er kennt við. Þá voru Hammond-orgelin flottustu hljóðfærin í bransanum. Lucky Peterson heillaðist af þessu hljóðfæri. Sagan segir að það hafi upphaflega verið smíðað af dvergum sem stungu af úr einhverju ævintýri. Litli snáðinn var ekki orðinn fimm ára og sér til ánægju sagði Bill Doggett honum til og líka Jimmy Smith sem var einn af þeim sem boðaði fagnaðarerindi Hammond-orgelsins á sínum tíma.

James Peterson spilaði sjálfur blús á gítar. Þegar menn komu einir eða fáliðaðir í hús hjálpaði hann til á sviðinu og lék undir. Lucky litli Peterson stóð varla útúr hnefa þegar hann byrjaði að spila með pabba sínum og öðrum blúsmönnum. Þegar Willie Dixon átti leið um Buffalo rak hann í rogastans þegar hann sá og heyrði drenginn. Hann spilaði á orgel, bassa og gítar. Í Ameríku skipta frægð og peningar öllu máli. Sýni barn hæfileika hefur það verið landlæg árátta að freista þess að hafa það til sýnis fyrir milljónir. Hugsar þá enginn um hvort börn hafi gott af slíku yfirleitt eða hvort tiltekið barn sé líklegt til að þola að vera haft þannig til sýnis. Hvað um það. Willie Dixon hljóðritaði Lucky litla Peterson og fyrr en varði kom hann fram í The Tonight Show, The Ed Sullivan Show og What‘s My Line? Milljónir manna sáu Lucky litla Peterson flytja 1-2-3-4 sem var endursamið lag James Brown Please, please, please frá 1956. Það var 1969 sem fyrsta plata Lucky Peterson kom út – Our Future (Today Records).

[Tengill: Hér er Lucky Peterson 7 ára gamall að spila og syngja í sjónvarpinu]

James Peterson gaf sjálfur út  The Father, The Son, The Blues árið 1970. Á þessari plötu spilaði Willie Dixon og hjálpaði til við blöndun. En líka Lucky litli Peterson sem spilaði á orgelið. Hvort þetta var tilraun til að ná blúsframa í frægðarljóma barnsins skal ósagt látið. Ekkert framhald varð á þessu og James Peterson beið með það í tuttugu ár að leggja fyrir sig spilamennsku og hljómplötuútgáfu.

Sagan segir að vinslit hafi orðið með James Peterson og Willie Dixon um strax eftir þessi ævintýri. Telja sumir það hafi verið verr og miður þar sem ekki var látið meir með barnastjörnuna í bili. Líklega hefur þetta bara verið gæfa Lucky Peterson að hann komst ekki í klærnar á hljóðvershákörlum, markaðssporðdrekum og öðrum peningasnákum.

Lucky Peterson gekk í skóla eins og önnur börn og unglingar. Auk venjubundinnar skólagöngu nam hann við Buffalo Academy for Visual and Performing Arts. Þar spilaði hann á franskt horn í symfóníuhljómsveit skólans. En blús og önnur músík á þeirri grein átti hug hans allan. Hann spilaði oft og einatt með þeim tónlistarmönnum sem komu fram á Governors‘ Inn auk þess sem hann smalaði saman í sitt eigið band.

Þegar Lucky Peterson var laus úr unglingaskólanum hafði móðir hans stórar áhyggjur af því að hann villtist inná hættulegar brautir. Henni var alveg ljóst að músíkin var óstöðvandi afl sem aldrei var hægt að kveða niður. Vandamálið snerist um í hvaða félagsskap Lucky stundaði hana. Little Milton var góður vinur fjölskyldunnar og nauðaði móðirin í honum að taka hann með sér í túra og passa hann í leiðinni. Sólaði blúsljúflingurinn hafði ekki trú á þessu fyrsta kastið. Eins dauði er þó annars brauð eins og þar stendur… Eitt sinn forfallaðist organisti Little Miltons. Lucky Peterson sem þá var 17 ára hljóp í skarðið. Sá gamli heilaðist svo af drengnum að hann réði hann í fasta vinnu og nokkrum mánuðum síðar var Lucky Peterson orðinn hljómsveitarstjórinn. Lucky byrjaði tónleikana með sínu eigin þriggja kortéra setti þar sem hann söng og spilaði á orgel.

Blúsmönnum frá Ameríku hefur alltaf verið tekið fagnandi í Evrópu og svo römm er þessi taug sums staðar að nokkur hljómplötufyrirtæki hafa lifað á því góðu lífi að hljóðrita blúsmenn á ferðalagi og gefið út plötur. Á þessum árum sem fyrr voru alls konar pakkaferðir blúsmanna til Evrópu. Lucky Peterson fór í eina ferð af því tagi undir regnhlífarheitinu  Young Blues Giants og var spilað og sungið við mikinn fögnuð. Yngri kynslóð blúsmanna var að springa út. Í þessari ferð vélaði Isabel-forlagið í Frakklandi Lucky Peterson til að hljóðrita plötu sem hann kallaði Ridin‘ og kom út 1984. Þá var hann tvítugur.

Þegar heim kom bauðst Lucky að ganga til liðs við hljómsveit Bobby „Blue“ Bland. Þar var hann stjörnusólóisti í hljómsveit sólkóngsins. Eftir fáein ár sá hann ekki lengur ástæðu til að bíða eftir því að freista gæfunnar sem sjálfstæður listamaður á eigin vegum. Hann hafði reynsluna, æfinguna og kunnáttuna. Þar að auki var hann búinn að margprófa hvort hann næði einn og sjálfur til áheyrenda. Árið 1988 settist hann að í Flórída en þar bjuggu foreldrar hans. Hann bjóst til að kanna ókunn lönd og kunn á eigin vegum. Hann var 24 ára með næstum tuttugu ár að baki í bransanum! [Framhald]